Morricone przyszedł na świat w 1928 roku w Rzymie. W wieku 6 lat napisał pierwsze kompozycje. Muzyki uczył go ojciec. W wieku 8 lat w szkole podstawowej poznał Sergio Leone, z którym związał swoją karierę. Ukończył konserwatorium, w którym pobierał lekcję gry na trąbce. Następnie studiował harmonię, ale studia te porzucił na rzecz kompozycji. Już w czasie studiów jego kompozycje trafiały do słuchowisk radiowych. Aby utrzymać rodzinę grał na trąbce w zespole jazzowym. Od lat 50-tych współpracował z licznymi artystami między innymi z twórcami muzyki filmowej takimi jak Armando Trovajoli. Pracował także dla włoskiej telewizji RAI. Otworzyło mu to drogę do wielkiej kariery w filmie.

Po raz pierwszy muzykę do filmu pod własnym nazwiskiem skomponował w 1961 roku. Napisał wówczas ścieżkę dźwiękową do filmu „Faszysta”. Jednak przełomem dla młodego kompozytora była współpraca z reżyserem Sergio Leone. W 1964 skomponował muzykę do jego westernu „Za garść dolarów” z Clintem Eastwoodem w roli głównej. W kolejnych latach pracował z Sergio Leone przy innych tytułach co przyniosło mu rozpoznawalność i uznanie. Szczególnie zapamiętana została muzyka do westernu „Dobry, zły i brzydki” oraz do filmu gangsterskiego „Dawno temu w Ameryce”. Poza Sergio Leone Morricone współpracował także z takimi reżyserami jak Roman Polański, Brian de Palma, Quentin Tarantino, Terrence Malick, Jerzy Kawalerowicz, John Carpenter, Clint Eastwood, Oliver Stone, Pedro Almodovar, Giuseppe Tornatore i Pier Paolo Pasolini.

Jego muzykę możemy usłyszeć między innymi w filmach: „Pewnego razu na dzikim zachodzie”, „Misja”, „Coś”, „Frantic”, „Bękarty wojny”, „Koneser” i „Snajper”. Pomimo ogromnego dorobku artysta otrzymał tylko 6 nominacji do Oscara® w tym jedną statuetkę na western Quentina Tarantino „Nienawistna ósemka” (Co ciekawe po „Bękartach wojny” kompozytor nie chciał współpracować więcej z Tarantino, ale na szczęście zmienił zdanie. Kolejna współpraca z Tarantino przyniosła mu nagrodę Akademii.) W roku 2007 został także nagrodzony honorowym Oscarem®.

Warto wspomnieć o współpracy Morricone z dwoma wybitnymi polskimi reżyserami – Jerzym Kawalerowiczem i Romanem Polańskim. W roku 1971 miała miejsce premiera filmu „Magdalena” Jerzego Kawalerowicza. Obraz nie zyskał uznania krytyków i dziś pewnie mało kto by o nim pamiętał, gdyby nie melodia Chi Mai. To jeden z najbardziej charakterystycznych utworów Morricone. 10 lat później Chi Mai wykorzystano w filmie „Zawodowiec”. Na reżyserze wykorzystanie tego utworu wymusił odtwórca głównej roli Jan-Paul Belmondo. Roman Polański, który współpracował głównie z polskimi kompozytorami – Krzysztofem Komedą i Wojciechem Kilarem postanowił zrobić wyjątek i poprosił Morricone o pracę przy kryminale „Frantic”. Nie dał Morricone prawie żadnych wskazówek dotyczących tego jak ma brzmieć muzyka. Morricone doskonale spełnił swe zadanie, jego muzyka świetnie oddaje fakt, że akcja dzieje się w Paryżu.

Maestro pracował także z wybitnymi muzykami takimi jak: Andrea Bocelli, Celine Dion, Michael Jackson, Eminem, Sting i Hans Zimmer oraz z zespołami: Metallicą i Pet Shop Boys.

Morricone w swojej twórczości korzystał z licznych instrumentów, a jego muzyka miała zwykle melancholijny charakter idealnie oddający fabułę filmu. Możemy usłyszeć różnego rodzaju dźwięki między innymi gitarę basową, akordeon, trąbkę, włoskie instrumenty ludowe, dzwonki, gwizdy, bicze i wiele innych. Trudno znaleźć drugiego tak płodnego i różnorodnego kompozytora jak Morricone. Świat filmu długo będzie czekać na kogoś równie utalentowanego jak Morricone. Wydaje się, że jedynym muzykiem o porównywalnych osiągnięciach jest John Williams. Zarówno muzyka Morricone, jak i Williamsa stała się nieodłączną częścią naszej kultury.