Film Johna Carpentera z 1978 roku to pierwszy slasher, czyli horror, który opiera się na zasadzie – „im film dłużej trwa, tym mniej bohaterów widzimy na ekranie”. Ta bardzo prosta zasada przyniosła niskobudżetowemu filmowi Carpentera ogromny sukces. „Halloween” do dziś w rankingach najlepszych horrorów w historii zajmuje najwyższe pozycje. Niektórzy uznają go nawet za najlepszy film tego gatunku. Amerykańska Biblioteka Kongresu uznaje go za dziedzictwo kulturowe Stanów Zjednoczonych (znajdują się na tej liście takie filmy jak „2001: Odyseja Kosmiczna” lub „Absolwent”). Produkcja kosztowała jedynie 300 tysięcy dolarów, John Carpenter bardzo oszczędnie zarządzał pieniędzmi przeznaczonymi na film. Aktorzy chodzili we własnych ubraniach, a maska, którą nosił Myers była najtańszą dostępna maską. Szacuje się, że produkcja zarobiła około 70 milionów dolarów. Zyski były ponad 200 razy wyższe od kosztów. 28 października zobaczymy w kinach ostatnią część najnowszej serii opartej na filmie z 1978 – „Halloween. Koniec” z Jamie Lee Curtis.

Pierwszy film Romana Polańskiego nakręcony w całości w USA, był to jeden z pierwszych horrorów, w których źródło problemów i niewyjaśnionych wydarzeń nie było oczywiste. Główna bohaterka, Rosemary Woodhouse, grana przez Mię Farrow jest przekonana o tym, że jej dziecko jest potomkiem szatana. Widz do końca filmu nie jest pewien czy to co widzi na ekranie to halucynacje wywołane chorobą Rosemary czy rzeczywiście jej dziecko jest dzieckiem szatana. Film otworzył drzwi do wielkiej kariery filmowej Romanowi Polańskiemu.

To prawdopodobnie nie tylko najwybitniejszy film w karierze reżysera Williama Friedkina, ale również najwybitniejszy horror w historii kina. Nie da się zapomnieć scen, w której opętana dziewczyna, Regan MacNeil, grana przez Lindę Brail zmienia głos. Na pomoc przychodzi jej Ojciec Merrin grany przez legendarnego aktora Maxa von Sydowa.

Film, który w latach 70 – tych wywołał wśród widzów silne emocje i nie dawał o sobie zapomnieć. Znakomicie poprowadzona fabuła i wybitna rola Gregory’ego Pecka zachwyciła publiczność, dla której film był dokładnie tym czego oczekiwali od horroru. Od momentu premiery „Omenu” liczba 666 każdemu kojarzy się jednoznacznie.

Ekranizacja powieści Stephena Kinga w reżyserii jednego z najważniejszych reżyserów w historii kina – Stanleya Kubricka. Kingowi film nie przypadł do gustu i nie podpisał się pod tą ekranizacją, ale zdaniem krytyków i widzów „Lśnienie” jest horrorem prawie idealnym. Wybitna rola Jacka Nicholsona, który wciela się w postać Jacka Torrance’a w szale atakującego rodzinę i rola Shelley Duvall, która w 100 % spełniła oczekiwania Kubricka co do granej przez nią postaci (nieporadnej, nieco wycofanej kobiety) sprawiły, że ciężko sobie wyobrazić, aby ktokolwiek mógł jeszcze nakręcić kolejną adaptację powieści Stephena Kinga. Sceny z „Lśnienia” stały się symbolami kultury współczesnej.

Horror, który wpłynął na postrzeganie kina japońskiego. Widzowie amerykańscy i europejscy mieli okazję lepiej poznać japońskie kino grozy. Japoński pierwowzór filmu „The Ring” z 1998 roku zachwycił widzów i amerykańskich filmowców swoją atmosferą i trzymaniem widza w ciągłym napięciu. Było tylko kwestią czasu, jak się okazało bardzo krótkiego jak na świat filmu, aż powstanie amerykański remake, zdaniem wielu lepszy od oryginału. Film zdobył popularność nie tylko dzięki oryginalnemu scenariuszowi, dzięki któremu widz najbardziej bał się tego czego nie widać, ale również dzięki znakomitym zdjęciom, dodającym filmowi mrocznego charakteru.